Keir Starmer'ın gitmesi İşçi Partisi için harika olabilir

Muhafazakarların aksine partinin ön saflarında mükemmel bir şekilde onun yerini alabilecek birçok isim var

(AFP)

İçimde, "Beergate" skandalının Birleşik Krallık İşçi Partisi için kötü sonuçlanabileceğine dair korkunç bir his var: Starmer koltuğunu koruyabilir. Bu, lideri için değilse de parti için kötü bir sonuç. Şu anda kendisi muhalefetin lideri olma görevini yerine getiremeyen yaralı bir hayvan gibi, kamuoyundaki imajı da aniden ve kalıcı olarak lekelendi. Lisa Nandy veya Wes Streeting gibi birinin başa geçmesi İşçi Partisi için daha iyi olabilir mi?

Çamur at izi kalsın. Gerçek şu ki Starmer, "masumiyeti" kanıtlansa bile Beergate'ten asla kurtulamayacak. Güzel bir gömlekteki soluk ama çıkmayan köri lekesi gibi olacak: Neredeyse fark edilemiyordur ama orada olduğunu ve parlak, büyükçe bir kravat taksanız bile birilerinin onu görebildiğini bilirsiniz.

Hugh Gaitskell'den bu yana partinin gördüğü en dürüst lider olsa da Starmer, tamamen temize çıktığı takdirde bile ahlaki üstünlüğü bir daha asla ele geçiremeyecek. Boris Johnson'ın azizvari panzehiri olması gerekiyordu. Johnson'ın aksine dik duruşlu, devlet insanına yakışır hali bir yandaydı ama kendi belirlediği yüce dürüstlük standartlarından aşağı kalan kusurlu bir adam (gerçekte ya da algıda) olunca tüm cazibesi kayboldu. Beergate ne zaman bir Muhafazakar'ın başı derde girse erişebileceği bir silah oldu.

fazla oku

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Şimdi İşçi Partisi için en kötüsü (ve görünüşe bakılırsa Muhafazakarların da istediği) Starmer'ın itibarı zedelenmiş şekilde koltuğunu koruması ve alamet-i farikası olan dürüstlüğü (haksız olsa bile) ölümcül bir tehlike altındayken sonraki seçime kadar topallayarak yoluna devam etmesi. Ne kadar az Muhafazakar'ın onu istifaya çağırdığına dikkat edin. Bunun tek nedeni, istifanın mantıksal sonucunun Johnson'ın da gitmesi olması değil, muhalefetin zayıf düşen liderini yerinde tutmak da nedenler arasında.

Jacob Rees-Mogg'un ateşkes ve yola devam etmeyi istemesine şaşmamalı. Bu Muhafazakarların işine yarar. Mevcut durumun ironik tarafı, Muhafazakar medya itibar suikastında o kadar hırçın ve o kadar etkiliydi ki, Starmer'ı devirmeyi gerçekten de başaracaklar. Ne de olsa o onurlu bir adam; Muhafazakarlar ise buna alışık değil. Eğer Starmer istifanın kendisi, partisi ve halk için yapılacak en doğru şey olduğunu düşünürse, bunu yapacaktır.

Daha derin bir mesele de var. Starmer herhangi bir uygunsuzluğun zerresiyle hâlâ lekelenmemiş olsaydı bile, yine de ülkede tam olarak coşku yarattığı söylenemezdi. Başbakan'ın parlamentoya yalan söylemesiyle ilgili tartışmada Johnson'ın karşısına hazırlıklı çıktığı son performansında Starmer'ın hızı ve ahlaki üstünlüğü büyüleyiciydi fakat bu, hele ki Beergate onu kaba bir şekilde zor duruma düşürmeye devam ederken yeterli değil.

Starmer anketlerde Johnson'a karşı birebirde iyice üstün gelmekten zevk alıyordu ama bunun nedeni aslında Johnson'ın bu denli darmadağın olmasıydı: Sonuçlar, daha çok olumsuz hükümlerden kaynaklıydı ve bolca "bilmiyorum" cevabı vardı. Liderliğe gelmesinin üzerinden iki yıl geçti ama seçmenler hâlâ Starmer iptilası olmuş değil. Anketler ve seçim araştırmaları seçmenlerin ona saygı duyduğunu (muhtemelen şu anda daha az saygı duyuyorlardır) ama Jeremy Corbyn veya Boris Johnson'dan daha kabul edilebilir biri olması dışında Starmer'ın kim olduğundan ya da neyi savunduğundan o kadar da emin olmadığını gösteriyor.

Starmer güçlü bir şekilde Remain kampanyasıyla ve Brexit lehine oy veren bazı yerlerde hâlâ kızgınlıkla karşılanan ikinci AB referandumu kampanyasıyla ilişkilendiriliyor. Tıpkı Ed Miliband ve Corbyn gibi onun da orta sınıf Londralı, sosyal liberal imajı var. Starmer'ın geçmişi ve siyaseti onlarınkinden çok ayrı bile olsa, Miliband ve Corbyn gibi o da bazı Kırmızı Duvar (Britanya'da uzun zamandır İşçi Partisi'ni destekleyen bölgelerin çektiği sınırı belirten ifade -ed.n.) seçmenlerine, İşçi Partisi'nin onların sosyal veya kültürel değerlerini paylaşmadığını hatırlatıyor. Johnson ise "ham içgüdüler" dediği şeyi cezbederek bir şekilde bunun üstesinden gelmeyi başarıyor.
 


Starmer biraz yumuşak başlı, biraz sıkıcı, işleri daha da kızıştırmak için yanında misket limonu turşusuyla gelen baharatlı kırmızı bir Madras'tan ziyade bir porsiyon soluk renkli tavuk korma gibi. Beergate'den önce bile Starmer'ın liderliği o kadar da ilham verici değildi. Acı ama gerçek.

Acımasız gerçek şu ki, İşçi Partisi için en iyisi Starmer'ın yerine biraz daha star özelliklerine sahip birinin gelmesi olurdu: Tıpkı vakti zamanında Tony Blair'in ya da hatta "Büyük Köpek" (Partygate skandalında Johnson'ı kurtarmak için Muhafazakar Parti yetkililerinin yaptığı bir planda BK Başbakanı'na bu hitap yakıştırılmıştı -ed.n.) biraz uyuz ve iradesiz biri haline gelmeden önce Johnson'ın özelliklerine sahip biri.

Muhafazakarların aksine partinin ön saflarında mükemmel bir şekilde onun yerini alabilecek birçok isim var. Starmer'ın tanıttığı ve son haftalarda ortaya çıkan en yetenekli icracılardan ikisi Streeting ve Nandy. Etkileyici bir şekilde Blair'e benzeyen bir güvene ve akıcılığa sahip Streeting'in Corbyn döneminden kalma çok az yükü var. Johnson onu biraz zorlayıcı bulacak, ki aynı şey Lisa Nandy için de geçerli: Özellikle de Johnson'ın parlamentoda bir kadınla yüzleşmeyi bilhassa zor bulması nedeniyle.

Yvette Cooper ise yetenekli bir münazaracı ve görünüşe göre Rachel Reeves de vergi mükelleflerinin (yani seçmenlerin) parasını, ahbaplarına para yağdıran günümüz multimilyonerleri ve BK dışında yerleşim gösterip vergiden muaf kalan zenginlerden oluşan kafileye kıyasla daha çok önemsiyor. Etrafta Andy Burnham, Jon Ashworth, Hilary Benn, Jonathan Reynolds gibi başka isimler de gibi.

Ne yazık ki gösterişli Angela Rayner, tam bir skandal olmayan Durham skandalına bulaşmış gibi görünüyor. Şimdilik zayıflıyor. Her halükarda İşçi Partisi, bir sonraki liderinin seçimi için alışılmadık bir şekilde nispeten çok fazla seçeneğe sahip olacak. Johnson'ın 80 sandalyelik çoğunluğunun devrildiğinden emin olmak için geçen haftaki seçimlerden epey daha iyi bir performans sergilemesi gerekiyor. Parti vites yükseltmeli.

Burada biraz geçmişi andıran bir şey de var. İşçi Partisi, 1983'te Michael Foot liderliğinde aldığı tarihi yenilgiden sonra başarısının temellerini yeniden inşa etmek, parti içindeki reformların "ağır işlerini" yapmak, sonrasında da bu ilerleyişi politika ve sunumla pekiştirmek için iki lidere, Neil Kinnock ve John Smith'in çalışmalarına ihtiyaç duymuştu. Fakat Smith'in 1994'teki zamansız ölümü, bir sonraki liderin, yani Blair'in, İşçi Partisi'nin cazibesini hızla artırıp kayda değer bir çoğunlukla, birden fazla dönemliğine hükümete gelmesini sağlayacak siyasi bir fırsat yarattı.

Partisi için Starmer, herkesin Aralık 2019'da mümkün olacağını sandığından çok daha fazlasını yaptı, başka hiç kimse de onun yaptıklarını yapamazdı. Yine de siyaset kaba ve nankör bir alışveriştir; hiç hesapta olmasa da projeyi sonraki seviyeye taşıyacak başka birisi için vakit gelmiş olabilir. Bu heyecan verici bir ihtimal.

 

https://www.independent.co.uk/voices

Independent Türkçe için çeviren: Noyan Öztürk

Bu makale kaynağından aslına sadık kalınarak çevrilmiştir. İfade edilen görüşler Independent Türkçe’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.

© The Independent

DAHA FAZLA HABER OKU