George Galloway'in Rochdale'i alacağına dair işaretler başından beri vardı ancak bu yine de bir "şok galibiyet" oldu.

"Şok" çünkü kışkırtıcı dil kullanan bir adam (kazanma konuşmasında neredeyse Trumpvari bir görüntü çizerek "Bu Gazze için" dedi) Keir Starmer ve İşçi Partisi'yle alay etti.

Aslında "şoku" bir bağlama oturtmak gerekirse: Mike Tyson'ın, tartışmalarının doruk noktasında, bir şekilde bir ara seçimi kazandığını hayal etmek gerekir. Galloway (sözlü yumrukların kralı, kavgaların ve bölünme düşkünü) koltuğunu kazanmış olabilir ancak bu demokrasi için bir Pirus zaferi (kazanan üzerinde yıkıcı etki yarattığından neredeyse yenilgiye eşdeğer bir zafer -çn.).

Bu gece, oy değişimlerinin, katılım farklarının ve taktik oylamanın olağan tablo analizlerinin yapılacağı bir gece değil, ölüm tehditleri, vandalizm ve koruyucu yelek giyen adayların damgasını vurduğu son derece kaotik bir ara seçimin doruk noktasıydı.

Ve koltuğu terk etmesinden bu yana İşçi Partisi'nin kazanacağına dair bahislerde görülen geç (ve açıklanamaz) fırlayışa rağmen, bu her zaman George Galloway'in gecesi olacaktı. İyi bir katılımla oyların yüzde 40'ını alan Galloway, doğrudan Starmer'a yönelik şunları söyledi: 

Keir Starmer, bu Gazze için. Şu anda işgal altındaki Filistin'de, Gazze Şeridi'nde süregelen felaketi mümkün kılmanın, teşvik ve örtbas etmenin bedelini ağır ödeyeceksin.

İşte tam da bu nedenle Rochdale ara seçimleri bize sonraki genel seçimler hakkında kesinlikle hiçbir şey söylemiyor.

Galloway ve onun İşçiler Partisi'ni birinci, bağımsız bir işadamını ikinci, Muhafazakarları üçüncü ve göstermelik bir İşçi Partisi adayını dördüncü. yapan bir sonuç, bir sonraki seçimde 10 Numara'da (Birleşik Krallık Başbakanlık Konutu ve Ofisi -çn.) kimin olacağına dair kesinlikle zayıf bir öngörü: Bu kesinlikle Gazze Şeridi için yeni onurlu üye olmayacak.

Galloway, uzun ve inişli çıkışlı parlamento kariyerinde sürekli olduğu gibi, parlamentoda her zaman meclisten atılmaktan mutluluk duyan ve bir tür pandomim kötü adamı gibi davranan, çok konuşan bir varlık olacak ancak "emperyalist savaşları sona erdirme", Filistin'i özgürleştirme ve Birleşik Krallık'ı NATO'dan çıkarma yönündeki sözde amaçlarında başarılı olamayacak. Seçmenlerin Galloway hakkında daha fazla şey öğrendikçe onu daha az seveceklerinden şüpheleniliyor.

Şimdi "Müslüman oylarının" nereye gideceği üzerine aşırı heyecanlı konuşmalar başlayacaktır ancak gerçek şu ki, genel seçimlerde homojen bir blok olmayacak. Öyle olsa bile Muhafazakarlara geçmeyecek ve marjinal seçim bölgelerinde kazanmalarına yardımcı olmayacak.

Müslümanların önemli oranda oy aldığı yerler ezici bir oranda İşçi Partisi'nin çoğunlukta olduğu yerler ve bağımsızlara ya da İşçiler Partisi adaylarına bir destek sızıntısı olursa bu sonucu değiştirmeyecek. Bir gün, Muhafazakarlar yeniden rekabetçi olduğunda, bölünmüş bir İşçi Partisi oyu, ortalarından geçmelerine izin verebilir (2021'de Galloway, Batley ve Spen'e müdahale ettiğinde neredeyse olduğu gibi).

Tüm bunlarla birlikte hiçbir İşçi Partisi lideri, hatta sorumlu hiçbir demokrat, Galloway'in ve Gazze'deki savaşın kasabanın siyasetine ve daha geniş partinin siyasetine getirdiği bölünme ve mezhepçilik derecesi ve kendi partisinin başarısızlıkları hakkında bazı endişeler duymadan Rochdale'de yaşananlara bakamaz.

İşçi Partisi'nin eski adayı Afzhar Ali, 7 Ekim'de İsraillilerin kendi halklarına yönelik cinayetleri organize ettiğine dair bir komplo teorisini gelişigüzel bir şekilde tekrarladığı için kariyerinden oldu. Bu hiç sağlıklı değil.

Belki Rochdale'de yaşayanlar ne istediğini biliyordur ama gerçek şu ki İşçi Partisi ve diğer ana akım partiler oradakileri hayal kırıklığına uğrattı, tam tersi değil. Herhangi bir İşçi Partisi adayı Keir Starmer'ın pozisyonunu savunmakta zorlanabilirdi, tıpkı kendisinin de yaptığı gibi ancak daha becerikli bir kişi işleri Ali'nin başardığından çok daha iyi yapabilirdi. Moda bir deyimi ödünç alırsak, Rochdale daha iyisini hak ediyordu.

İşçi Partisi bir sonraki turda Galloway'i yenebilir ama bunu yapmak için güçlü ve güvenilir bir yerel adaya ihtiyaçları olacak. Galloway'in gürültülü tanıtım turu en son bir ara seçimi kazandığında bunu daha da muhteşem bir tarzda yapmıştı.

On yıl önce Bradford West'teki çekişme Rochdale'den çok daha büyük bir sürprizdi ve Galloway o zamanlar da güvenli bir İşçi Partisi koltuğu olan bu yerde oyların yüzde 55,9'unu almayı başarmıştı. Bunu, gerçek bir muhalefetin olmadığı Rochdale'deki yüzde 39,7'lik oy oranıyla karşılaştırdığımızda, belki de tektonik plakalar şu anda Galloway'in iddia ettiği gibi kaymıyor.

Mart 2012'de elde ettiği başarı üzerine tipik abartılı üslubuyla bunun "Bradford Baharı", o zamanlar Tunus, Mısır ve Suriye'deki rejimleri demokrasi içi sarsan protesto dalgalarından bir başka spontan ayaklanma olduğunu ilan etmişti. Ayaklanma Batı Yorkshire'da da devam etmedi.

Bradford'da, İşçi Partisi'nin siyaset yapma biçimine karşı yerel düzeyde büyük bir hayal kırıklığı vardı ve şarlatan Galloway, tipik becerikli tarzıyla bunu istismar etti. Ancak 2015'teki bir sonraki genel seçimde Galloway, İşçi Partisi'nden Naz Shah tarafından ezildi ve Ed Miliband'ın partisi için ulusal çapta epey kötü bir yıl oldu. Bradford, West'i hâlâ elinde tutuyor. Yakında müzakere edilecek bir ateşkesle Gazze meselesinin öneminin azalacağını varsayarsak, Galloway daha uzun süre milletvekili kalmayabilir.

İşçi Partisi gecenin en büyük kaybedeni oldu. Psikolojik olarak değil (sonuçta kampanya yürütmedi), bu mağlubiyet partinin derin bir şekilde bölündüğü birkaç alandan birini vurguladığı için. Ancak diğer ana akım partilerin, aslında özellikle de Liberal Demokratların iyimser olması için çok az sebep var. Rochdale bir zamanlar, şimdi gözden düşmüş bir Liberal olan olağanüstü yıldız Cyril Smith tarafından temsil ediliyordu.

Smith 1972'de burada bir ara seçim kazandı ve parti 2005 gibi yakın bir tarihte, Irak savaşının ardından İşçi Partisi'nden geri alındığında (Galloway'in eski partisi Respect'in Bethnal Green ve Bow'u kazanacak kadar iyi durumda olduğu bir dönemde) burayı kazandı. Bu noktada, Müslüman olsun olmasın savaş karşıtı hoşnutsuz İşçi Partisi seçmenlerini kendine çeken Liberal Demokratlar oldu ve 2004'te yine etnik azınlık oylarının yüksek olduğu Leicester South'daki güvenli İşçi Partisi koltuğunda bir ara seçim kazandılar.

Halihazırda görevde olan Jon Ashworth bunun üzerine düşünebilir. Ancak Ed Davey'in partisi şu anda İşçi Partisi bölgelerinde bu tür başarıları tekrarlamak için çok zayıf. Daha geniş kapsamlı bir derse, yurtdışındaki bir savaşla ilgili öfkenin, savaş manşetlerden düştüğünde ve daha yerel faktörler devreye girdiğinde devam etmesinin gerekmediği.

Yeşiller de adaylarını reddederek ve sağlam bir alternatif sunamayarak Rochdale'i hayal kırıklığına uğrattı.

Şunu söylemek gerekir ki kayda değer bir diğer kaybeden, son haftalardaki tuhaf koşullardan hiç faydalanamayan Reform UK oldu. Eski İşçi Partisi milletvekili olan adayları Simon Danczuk, 6. oldu ve sadece yüzde 6,9 oy alabildi. Bu oran selefi Brexit partisinin 2019 genel seçimlerinde elde ettiğinden daha düşük ve Ukip'in 2015'te elde ettiği yüzde 18,8'lik oy oranından çok daha az.

Wellingborough ve Kingswood'daki diğer ara seçimler gibi, Reform'un geçen yıl anketlerdeki kayda değer yükselişinin yeterince gerçek olduğunu ancak şimdi en azından Nigel Farage veya Lee Anderson gibi parti değiştirmiş önde gelen bir Muhafazakarın yokluğunda duraklayabileceğini doğruluyor.

İşte böyle. Rochdale, tıpkı yeni parlamento üyesi gibi bir defaya mahsus. Müslüman toplumunun Gazze'deki acımasız savaşa tepkisi (diğer pek çok toplum gibi) görmezden gelinmemeli ya da küçümsenmemeli, çünkü herhangi bir bölgedeki seçmenler kendileri için neyin önemli olduğunu söyleme ve buna göre oy verme hakkına sahip ve partiler de bu önceliklere yanıt vermek zorunda. Demokrasi budur.

Hükümetin olduğu gibi İşçi Partisi'nin de Filistin meselesine yaklaşımını sürekli değerlendirmesi gerekiyor çünkü 7 Ekim'deki Hamas vahşetinden bu yana orada yaşananlara duyulan tiksinti kesinlikle İslam inancına sahip olanlarla sınırlı değil.

Rochdale'de pek çok kişi vicdanlarıyla oy kullandı ve bunda utanılacak bir şey yok. Yine de Galloway'in sık sık iddia ettiğinin aksine Britanya, Ortadoğu konusunda pek bir şey yapabilecek durumda değil ve Gazze genel seçimin belirleyici meselesi olmayacak. Tektonik plakalar geçen hafta yer değiştirmiş olabilir ama o kadar da değil.

https://www.independent.co.uk/voices

Independent Türkçe için çeviren: Çağatay Koparal