Araştırmaya göre, refah seviyesi yüksek ülkelerde eğitim düzeyindeki artışın mutluluk üzerindeki etkisi, diğer ülkelere kıyasla son derece sınırlı.

Mutluluk veya hayat memnuniyetiyle kişinin eğitim düzeyi arasındaki ilişki, sosyal bilimcilerin uzun zamandır araştırdığı bir konu.

Çeşitli araştırmalar yüksek öğrenim gören kişilerin mutluluk düzeyinin, daha düşük eğitim alanlara kıyasla daha yüksek olduğunu gösteriyor.

Uzmanlar bu durumun eğitim düzeyi yüksek kişilerin sosyal ve ekonomik açıdan daha avantajlı bir konumda olmasından kaynaklanabileceğini düşünüyor.

Öte yandan ülkenin sosyoekonomik gelişiminin, bu ilişki üzerindeki etkisine dair yeterince veri bulunmuyor.

Almanya'daki Bremen Üniversitesi'nden Samitha Udayanga bu soru işaretini gidermek adına 36 Avrupa ülkesini kapsayan bir çalışma yürüttü. 

Avrupa Sosyal Araştırması adlı kapsamlı bir veritabanının kullanıldığı çalışmada, 21 ila 65 yaşındaki yaklaşık 172 bin kişiye dair gözlemler değerlendirildi.

Katılımcıların mutluluk düzeyi de kişilerin yaşam memnuniyetini 0'dan 10'a kadar puanladığı, yaygın bir yöntemle ölçüldü.

Udayanga ülkelerin refah düzeyini hesaplarken de kişi başına düşen milli gelirin yanı sıra eşitlik ve özgürlük gibi sosyal ve politik etkenleri de hesaba kattı. 

Hakemli dergi Humanities and Social Sciences Communications'ta 18 Ağustos'ta yayımlanan makaleye göre bir ülkenin refahı iyileştikçe eğitim düzeyi hem düşük hem de yüksek olan kişilerin mutluluğu da istikrarlı bir artış gösteriyor.

Ancak ülkenin sosyoekonomik refahı bilhassa güçlendiğinde, eğitimin mutluluk üzerindeki etkisinin azaldığı bulundu.

Sonuçlar, bu kişilerin mutsuz olduğu anlamına gelmiyor. Daha ziyade eğitim düzeyi yüksek ve düşük kişiler arasındaki mutluluk farkının azalması sözkonusu. 

Udayanga makalede şu ifadeleri kullanıyor:

Genel olarak bulgular, zengin ülkelerde yüksek öğrenimin getirdiği mutluluğun azalma eğiliminde olduğunu ortaya koyuyor. Bu kişiler, geleneksel mutluluk faktörlerinden uzaklaşıp alternatif yollar aramaya daha yatkın görünüyor.

Araştırmacı bu durumun yüksek refaha sahip ülkelerde kişinin düşük eğitim almasının, hayat kalitesi üzerinde zayıf bir etki yaratmasıyla açıklanabileceğini öne sürüyor.

Udayanga makalenin sonuç bölümünde, bu ülkelerdeki yüksek öğrenim almış kişilerin mutluluğunun artırılması için iş-özel hayat dengesi, esnek çalışma düzenlemeleri ve aktif sivil katılım fırsatlarının teşvik edilmesini öneriyor:

Geleneksel ekonomik kazanımların, mutluluğun temel faktörleri olamayacağı göz önüne alındığında, bireysel özerkliği, sosyal katılımı ve amaç bilincini güçlendiren kültürel, sosyal ve siyasi altyapıya yönelik çalışmalar, mutluluğu artırmada daha etkili olabilir.

Independent Türkçe, Nature, Times Higher Education

Derleyen: Büşra Ağaç