Neil Young gitarının ilk notalarına bastığında, bu çifte konser (ardından Bob Dylan sahneye çıkacak) hemen tüyleri diken diken ediyor. “Benim yerime yürüyen yaşlı bir adam gördüm”  Young’ın ağzından çıkan ilk şarkı sözleri. 73 yaşındaki müzisyen bu şarkıyı Ragged Glory albümü için yaklaşık 30 yıl önce yazmıştı. 90 dakika sonra, rüzgara dönük olarak şarkılarını söylemeye devam eden ustanın ince saçları dalgalanıyor ve özellikle bacakları artık sabit duramıyor. Young “Like a Hurricane” isimli parçasını çalarken yaşlılığı önemini kaybediyor ve zamanın kendisi inkar ediliyor.

Grubu Promise of the Real’le çalmaya devam eden Young, eski grubu Crazy Horse’u aratmayacak bir performans sahneleniyor. Grup üyeleri ahenk içinde olabilirler veya çok fazla gürültü yapabilirler, sessiz ya da çok yüksek sesle çalabilirler. Ama her zaman biraz gevşek, hatta kirli hissettiriyorlar. Zaman zaman birbirine yaklaşıyor ve bir karmaşanın içinde yüz yüze geliyorlar. Young’ın sırtı seyirciye dönük, diğer dördü yere bakıyor ve ritmik bir şekilde hızla hareket ediyorlar. Aynı bir ölünün etrafındaki akbabalar gibi.

Young’ın gitarı asla sessiz değil. Bazen şarkılar arasında bastırılmış, adeta radyoaktif bir mırıltı çıkarıyor, bazen de şarkının bitmesine izin vermiyor. Bazen dişlerini gıcırdatıyor ve saldırmaya hazırlanır gibi hırıldıyor. Sonra da aniden tekrar hayat buluveriyor. Sıcaklık ve güçle dolu, eğiliyor ve parıldıyor, doğaçlama yapıyor, “Winterlong”dan “Throw Your Hatred Down”a şarkılarını tekrar keşfediyor.

Sesi mi? Aslında sesi yüksek değildi. Melankoli ve özlemle inleyen ince, ağlamaklı, tiz bir şeydi. Ama yıllar geçse de sesini korumuş. Young “Oh-oh Alabama” şarkısını söylediğinde sizi yine kalbinizden yakalıyor. “From Hank to Hendrix”i çalarken de arada nesillerce fark olmasına rağmen, bana yakın oturan iki kadının elmacık kemikleri üzerinden gözyaşları dökülüyor.

Şarkı listesi çoğunlukla 1970’lere ve 1990’lara sadık kalıyor; Harvest ve Ragged Glory albümleri üzerine yoğunlaşıyor (Bu belki de Ragged Glory 2'den de parçalar geleceğinin işareti). Ama öne çıkan olaylardan bazıları, örneğin 1968’de ilk sahneye çıkışındaki “I’ve Been Waiting for You” parçası ve “Rockin’ in the Free World” isimli şarkısının dehşet verici bir versiyonunu çalması gibi, bu tarihlerin dışında kalıyor.

Young, “Hey Hey, My My” ve “Harvest Moon” parçalarından yeniden sahneye çağrıldığı ana kadar kaçınıyor. Sahneye tekrar çıktığında “Roll Another Number (For the Road)”dan da kısa bir parça çalıyor ve sonra duruyor. Sleeps with Angels albümünden (1994) “Piece of Crap” parçasının punk thrash bir versiyonuna başlamak için grubunu hareketlendirmeden önce “Bitirmiş olmamız gerekiyordu” diyor. Her zamanki gibi dik başlı davranıyor ve henüz bitmediğini belli ediyor.

Dylan uzak bir anı olarak, çok fazla hayal kırıklığı yaratmayacağını gösteriyor. Geniş kenarlı bir şapkayla piyanonun başında oturan kır saçlı adam Dylan'a benziyor, ancak çalmaya başladığında bu kadar görkemli ve zeka dolu şarkılar yaratan sanatçı neredeyse tanınmıyor. Tüm bu harika aşk şarkıları… Burada da “Make You Feel My Love” şarkısını söylüyor ama sevginin ne olduğunu unutmuş gibi. Konserin ortalarında müzik seyrini değiştirmiş “Once Upon a Time You Dressed So Fine” şarkısını söylemeye başlıyor. Ama duyabildiysem iki gözüm önüme aksın. Sesi henüz gitmemiş ama artık içinde fark edilebilir duygunun olmadığı bir ses. Dylan, 30 yıldan uzun bir süredir devam ettiği “Never Ending Tour”a (Hiç Bitmeyen Turne) takılıp kalmış gibi görünüyor ve duygusal açıdan yoksun bir performans sergiliyor. Artık 78 yaşında. Muhtemelen durma zamanı geldi.

*İçerik orijinal haline bağlı kalınarak çevrilmiştir. Independent Türkçe’nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.

https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music

Independent Türkçe için çeviren: Ata Türkoğlu