Gelenekten yeniliğe: Hakan Fidan döneminde Türk istihbaratının dönüşümü

Cihad İslam Yılmaz Independent Türkçe için yazdı

Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, bir önceki dönemde Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT) başkanlığı görevinde bulundu

Türk istihbarat geleneği, köklerini Osmanlı'nın merkezî devlet yapısında ve saray etrafında şekillenen bilgi toplama faaliyetlerinde bulur.

Özellikle II. Abdülhamid döneminde kurumsallaşma eğilimleri belirginleşti, jurnal teşkilatı olarak bilinen yapı, dönemin iç güvenlik ve siyasi istikrar kaygılarına paralel olarak işlerlik kazandı.

Bu dönem, devlet aklının bilgiye verdiği önemi göstermesi bakımından tarihsel bir eşiktir.

Cumhuriyetin ilanıyla birlikte, istihbarat anlayışı yeni devletin ideolojik ve güvenlik temelleri doğrultusunda yeniden kurgulandı, Milli Emniyet Hizmeti Riyâseti (MEH), 1926'da bu çabanın ilk kurumsal ürünü olarak hayata geçirildi.

Soğuk Savaş yıllarında, MEH'in yerini alan Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT), iç tehdit odaklı, rejim güvenliğini önceleyen ve büyük ölçüde Batılı müttefiklerle istihbarat paylaşımı üzerinden şekillenen bir anlayışla faaliyet gösterdi.

fazla oku

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Bu dönemde MİT'in istihbarat üretiminden çok, rejimin sürekliliğini sağlayacak önleyici faaliyetlerde bulunduğu görülür.

1980 darbesi ve sonrasında istihbarat kurumunun askeri vesayet altındaki konumu, sivil denetimden uzak, yarı-otonom bir güvenlik aktörü profilini pekiştirdi.

1990'lı yıllar, Türkiye'nin güvenlik ortamında yaşanan radikal değişimlerin (PKK terörü, faili meçhuller, derin devlet tartışmaları, Susurluk skandalı) istihbarat kurumlarını da doğrudan etkilediği bir dönemdir.

Ancak aynı zamanda bu yıllar, teknolojik dönüşümün etkileriyle birlikte, istihbaratın yalnızca bir iç güvenlik aracı değil; dış politika ve kamu diplomasisiyle iç içe geçen bir alan olarak yeniden düşünülmeye başlandığı bir geçiş dönemine işaret eder.

2000'li yılların başı, istihbarat kurumunun sivilleşmesi, demokratik denetim tartışmaları ve kurumsal etkinliğin artırılması yönünde atılan adımlarla öne çıkar.

Ancak bu girişimlerin kurumsal bir dönüşüme evrilmesi, büyük ölçüde 2010 sonrası dönemde, özellikle Hakan Fidan'ın müsteşarlık görevine gelişiyle ivme kazanacaktır.

Bu bağlamda, Fidan dönemi yalnızca yeni bir yönetici profilini değil, aynı zamanda Türk istihbarat aklının paradigma değişimini de temsil eder.


Hakan Fidan'ın göreve gelişi ve dönemin yapısal özellikleri

Hakan Fidan'ın 2010 yılında Milli İstihbarat Teşkilatı'nın başına geçmesi, yalnızca bir görev değişikliği değil; devletin istihbarat yaklaşımında köklü bir zihniyet dönüşümünün başlangıcı olarak okunmalı.

Dış politika tecrübesine ve akademik birikime sahip bir ismin MİT'in başına getirilmesi, teşkilatın geleneksel içe dönük, savunmacı reflekslerinin ötesine geçerek stratejik, dışa dönük ve çok boyutlu bir yapılanmaya evrileceğinin habercisiydi.

Fidan'ın uluslararası ilişkiler ve stratejik düşünce alanındaki akademik geçmişi, onu sadece bir bürokrat değil, aynı zamanda devlet aklını yeniden kurgulayan bir figür haline getirdi.

Bu görevlendirmenin zamanlaması da dikkat çekici.

Arap Baharı'nın patlak verdiği, İran ve Batı arasında nükleer krizlerin derinleştiği, Suriye iç savaşının ufukta belirdiği bir dönemde Türkiye'nin istihbarat kapasitesini yalnızca iç tehditlere değil; bölgesel gelişmelere uyum sağlayacak biçimde yeniden yapılandırması zaruret haline gelmişti.

Bu çerçevede Fidan, klasik güvenlik bürokrasisinin temsilcilerinden ayrışan bir anlayışla, istihbaratı sadece bilgi toplayan değil; aynı zamanda "strateji kuran ve sahada oyun kuran" bir devlet enstrümanı haline getirmeye çalıştı.

Fidan'ın göreve gelişiyle birlikte MİT içinde kadro yapısında değişiklikler, eğitim politikalarında güncellemeler ve insan kaynağı çeşitliliği ön plana çıktı.

Operasyonel kabiliyetin artırılması, teknolojiye dayalı istihbaratın önceliklendirilmesi ve kurumsal kapasitenin sahada doğrudan görünür hale getirilmesi bu dönemin belirgin özelliklerindendir.

Aynı zamanda MİT, devlet hiyerarşisinde yükselen bir konum elde etti; özellikle 2012'den sonra Cumhurbaşkanlığı ile doğrudan senkronize çalışan bir yapı olarak yeniden inşa edildi.

Bu süreçte Fidan'ın şahsi profili ile kurumsal dönüşüm arasında dikkat çekici bir paralellik kurmak mümkün.

Sessiz, görünmez ve teknik detaylara hâkim bir lider profili; istihbarat kurumunun devlet içindeki ağırlığını artırırken kamuoyu görünürlüğünü sınırlandıran bir stratejiyle örtüştü.

Fidan'ın temsil ettiği yeni liderlik anlayışı, sadece MİT'i değil; istihbaratın devletle kurduğu ilişkinin doğasını da dönüştürdü.


Kurumsal ve operasyonel dönüşüm

Hakan Fidan'ın liderliğinde Milli İstihbarat Teşkilatı, tarihindeki en kapsamlı yapısal ve operasyonel dönüşümlerden birini yaşadı.

Bu dönüşüm, hem teşkilatın iç organizasyon yapısını hem de sahadaki etkinlik kapasitesini köklü biçimde yeniden şekillendirdi.

Fidan dönemi, istihbaratın pasif veri toplayıcılığından aktif bir müdahale ve yönlendirme aracına dönüştüğü bir eşik olarak tanımlanabilir.

Bu sürecin merkezinde ise yasal reformlar, insan kaynağı politikaları, teknolojik modernizasyon ve dış operasyonlar yer alır.

2014 yılında yürürlüğe giren 6532 sayılı kanun değişikliği, MİT'e yeni bir kurumsal statü kazandırdı ve teşkilatın yetki alanını genişletti.

Bu değişiklikle birlikte MİT, yalnızca bilgi temini ile yetinmeyen, gerektiğinde operasyon yürüten ve hatta dış politika yapım sürecine doğrudan katkı sağlayan bir aktöre dönüştü.

Yasayla birlikte, MİT'in faaliyetleri üzerindeki yargı denetimi sınırlandırıldı, mensuplarına operasyonel dokunulmazlık sağlandı ve teşkilat, Cumhurbaşkanlığı'na doğrudan bağlı stratejik bir kurum haline getirildi.

Bu düzenlemeler, MİT'in devletteki hiyerarşik konumunu belirgin biçimde yukarı taşıdı.

Bu dönemde operasyonel kapasite dikkat çekici şekilde arttı.

Özellikle sınır ötesi operasyonlar, FETÖ'ye yönelik uluslararası iade ve kaçırma faaliyetleri, Irak ve Suriye'de sahadaki etkinlik gibi örnekler, MİT'in "etki üreten" bir yapıya evrildiğini gösterir.

Libya, Somali ve Katar gibi alanlarda yürütülen faaliyetler; teşkilatın sadece güvenlik değil, aynı zamanda diplomasi ve askeri strateji ile entegre çalışan bir istihbarat modeli benimsediğini ortaya koyar.

Bu bağlamda, MİT yalnızca bir güvenlik kurumu değil, devletin dış politika yapım sürecinde rol alan, hatta kimi zaman yön veren bir güç unsuru haline geldi.


Teknolojik modernizasyon da bu dönüşümün temel ayaklarından biridir.

İHA/SİHA teknolojisinin istihbarat süreçlerine entegre edilmesi, veri analitiği, yapay zeka destekli izleme sistemleri ve teknik istihbaratın geliştirilmesi, MİT'in klasik insan istihbaratı odaklı yapısını çeşitlendirdi.

Bu gelişmeler, istihbaratın zamanlama, hassasiyet ve nokta atışı operasyon kabiliyeti açısından çarpan etkisi yarattı.

Kurumsal düzlemde ise MİTEM'in kurulması, istihbarat mesleğinin profesyonelleştirilmesi ve ideolojik temsilden çok liyakat ve uzmanlığa dayalı bir kadro yapısının inşası yönünde atılan adımlar öne çıkıyor.

Fidan, insan kaynağını yeniden tasarlarken hem devlet geleneğine sadık hem de küresel standartları bilen, çok dilli, teknik donanımlı yeni bir istihbaratçı profili oluşturmayı hedefledi.

Bu dönüşüm, istihbarat teşkilatını sadece bir güvenlik aracı olmaktan çıkarıp; devletin jeopolitik tasarım kapasitesine entegre bir stratejik aktör haline getirdi.

Bu bağlamda Hakan Fidan dönemi, sadece kurumsal bir reform süreci değil; aynı zamanda Türkiye'nin istihbarat felsefesinde paradigmatik bir değişimi temsil eder.


Siyasal ve devlet yapısı içindeki konumu

Hakan Fidan'ın göreve gelişiyle birlikte Milli İstihbarat Teşkilatı'nın devlet içi konumu da belirgin bir değişim sürecine girdi.

Bu dönüşüm, yalnızca kurumun görev tanımında değil; siyasal sistemle kurduğu ilişki biçiminde de kendini gösterdi.

Fidan dönemi, MİT'in klasik güvenlik bürokrasisinin bir unsuru olmanın ötesine geçerek, doğrudan siyasal karar alma süreçleriyle senkronize hale geldiği, hatta zaman zaman yönlendirici rol üstlendiği bir dönem olarak öne çıkıyor.

Bu yeniden konumlanmanın en kritik kırılma anlarından biri, hiç şüphesiz 15 Temmuz 2016 darbe girişimidir.

Darbe teşebbüsünün ardından güvenlik kurumlarında yapılan köklü reformlarla birlikte, MİT'in hem operasyonel hem de kurumsal ağırlığı arttı.

Bu süreçte MİT, yalnızca FETÖ ile mücadelede kilit bir aktör olarak değil, aynı zamanda yeni güvenlik mimarisinin tasarımında da stratejik bir rol oynadı.

Teşkilatın Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi'ne geçişle birlikte Cumhurbaşkanına doğrudan bağlı hale gelmesi, bu yapısal dönüşümün en somut göstergesidir.

Geleneksel olarak TSK, Emniyet Genel Müdürlüğü ve MİT üçlüsü arasında şekillenen güvenlik dengesi, Fidan döneminde belirgin bir şekilde MİT lehine kaydı.

Özellikle TSK üzerindeki vesayet yapısının çözülmesi ve Emniyet'in FETÖ sonrası yeniden yapılandırılması, MİT'in merkezî konumunu pekiştirdi.

Teşkilat, sadece istihbarat alanında değil; kimi zaman dış politikada, bazen iç güvenlik stratejisinde ve hatta medya ve kamuoyuna yönelik psikolojik harekât düzeyinde etkili bir güç olarak sahneye çıktı.

Fidan'ın cumhurbaşkanına olan yakınlığı, kurumsal otonomi ile siyasal merkezle kurulan doğrudan ilişki arasında dikkatle denge kurulmasını gerektirdi.

Bu bağlamda MİT, görünürde siyasi etkilerden bağımsız hareket eden bir "profesyonel" yapı olarak kalmaya özen gösterirken; fiiliyatta yürütme organının stratejik uzantısı olarak konumlandı.

Bu durum, istihbaratın tarafsızlığı ve hesap verebilirliği konularında akademik ve siyasal düzeyde tartışmalara neden oldu.

Aynı zamanda bu yeni konum, Türkiye'nin geleneksel devlet yapısında istihbaratın yalnızca "gizli" değil, aynı zamanda "belirleyici" bir rol oynadığı yeni bir dönemin habercisi oldu.

Artık MİT, kapalı kapılar ardında rapor hazırlayan değil; sahada oyun kuran, kriz yöneten ve karar süreçlerine doğrudan katkı sunan bir yapıya evrildi.
 


Uluslararası ilişkiler ve istihbarat diplomasisi

Hakan Fidan dönemi, istihbaratın yalnızca bir iç güvenlik aracı olmaktan çıkıp, doğrudan dış politika aracı olarak kullanıldığı bir süreci temsil eder.

Bu bağlamda MİT, klasik anlamda diplomatik temsilciliklerin, dışişlerinin ya da askeri ataşeliklerin sınırlarını aşarak, dış ilişkilerin kurgulanmasında ve yönetilmesinde aktif bir aktör haline geldi.

Fidan'ın dış politika alanındaki geçmişi, MİT'in bu yönelimine hem içerik hem de vizyon kazandırdı.

Bu süreçte MİT, devletler arası doğrudan ilişki kurma kabiliyetiyle dikkat çekti.

Örneğin, İran, Irak, Katar ve Rusya gibi ülkelerle yapılan istihbarat temelli görüşmeler, çoğu zaman diplomatik müzakerelerin önünü açan bir zemin işlevi gördü.

Özellikle Suriye krizinde, Astana Süreci gibi çok taraflı platformlarda MİT, siyasi-diplomatik temasların bir parçası değil, çoğu kez inisiyatif alıcı tarafı oldu.

Bu durum, Türkiye'nin geleneksel dış politika yöntemlerinden saparak "gölge diplomasi" ya da "arka kanal iletişim" araçlarını etkin biçimde kullanmaya başladığını gösteriyor.

Afrika'daki açılım politikası da bu dönüşümün bir başka yansımasıdır.

Somali'deki Türk askeri üssü, Libya'da yürütülen operasyonel faaliyetler, Sahel kuşağındaki MİT varlığı; yalnızca güvenlik temelli değil, aynı zamanda jeopolitik çıkarların korunmasına yönelik bir istihbarat diplomasisinin ürünüdür.

Bu bağlamda MİT, hem yumuşak hem de sert güç unsurlarının eşgüdüm içinde kullanıldığı bir "hibrit dış politika" aktörüne dönüştü.

FETÖ'nün küresel yapılanmasına yönelik yurt dışı operasyonlar da istihbarat diplomasisinin bir başka boyutunu oluşturdu.

Kosova'dan Kenya'ya, Azerbaycan'dan Ukrayna'ya kadar birçok ülkede MİT tarafından gerçekleştirilen "geri getirme" operasyonları, klasik devlet ilişkilerinin dışında yürütülen, doğrudan hedefe odaklı ve yüksek hassasiyetli faaliyetler olarak öne çıkıyor.

Bu operasyonlar, Türkiye'nin kendi güvenlik paradigmasını sınırların ötesine taşıdığını gösteriyor.

Ayrıca, Hakan Fidan'ın liderliğinde geliştirilen ilişkiler yalnızca devletlerle sınırlı kalmayarak; çeşitli devlet dışı aktörlerle, istihbarat topluluklarıyla, hatta zaman zaman küresel şirketlerle yürütülen ilişki biçimleri de şekillendi.

Bu, Türkiye'nin dış politika yapım sürecinde klasik diplomatik enstrümanlara alternatif oluşturacak bir "istihbarat temelli etkileşim dili" geliştirdiğini gösteriyor.

Bu yeni yaklaşım, istihbaratın artık yalnızca bir veri sağlayıcı değil; dış politika stratejisinin üreticisi, uygulayıcısı ve kimi zaman da sonuç alıcısı konumuna geldiğini ortaya koyuyor.

Bu durum, istihbaratın uluslararasılaşması süreciyle birlikte, MİT'in de bölgesel değil, küresel ölçekte faaliyet gösteren bir teşkilata evrilmesinin önünü açtı.

 

 

*Bu içerik serbest gazeteci veya konuk yazarlar tarafından hazırlanmıştır. Bu içerikte yer alan görüş ve ifadeler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.

© The Independentturkish

DAHA FAZLA HABER OKU