Habertürk gazetesi yazarı Fatih Altaylı, Türkiye’nin 2020’ye yeni girmişken yaşadığı doğal afet ve kazalarla ilgili bir yazı yazdı.
Altaylı, 1992 yılında da Türkiye’nin bu afet ve kazalarda yaşanan ölümlerin benzerini yaşadığını söyledi.
Altaylı’nın köşesinin ilgili kısmı şöyle:
2020’nin kötü geçeceğini biliyorduk ama bunlar hesapta yoktu. Önce deprem, ardından çığ felaketi. Dün de az kala bir uçak faciası yaşanıyordu. Sabiha Gökçen’de bir uçak üçe bölündü pistten çıkarak. Uçaktaki 183 kişiden 3’ü hayatını kaybetti.Allah korudu. Hani derler ya “Teker teker gelen belaya razıyım” diye. Bunlar peş peşe, grup halinde geliyorlar. Bu durum beni biraz geçmişe sürükledi. 1992’ye.
Yasakları kalkan Süleyman Demirel, ilk girdiği seçimlerden partisi Doğru Yol’u 1. çıkarmış ve 2. sıradaki SHP ile birlikte koalisyon hükümetini kurarak 1980 darbesinden 11 yıl sonra Kasım 1991’de yeniden Başbakanlık koltuğuna oturmuş. Ve 1992 yılı Başbakan Demirel’e peş peşe facialarla “Hoşgeldin” diyor.
1. İlk felaket haberi 2 Ocak günü Hakkari Yüksekova’dan geliyor. Çığ düşmesi sonucu 20 vatandaşımız yaşamını yitiriyor.
2. 1 Şubat günü bu kez duyulmamış, görülmemiş bir çığ faciası yaşanıyor. Şırnak’ın Gömeç Köyündeki askeri birliğimizin üzerine çığ düşüyor. Terörle mücadele için orada bulunan 91 askerimiz çığ altında şehit düşüyor. Küçücük Gömeç köyünde de 60 kişi Çığ altında kalarak yaşamını yitiriyor. Bir köy ve bir askeri birlik birlikte yok oluyor. Toplam 151 can gidiyor.
3. Altı gün sonra 7 Şubat’ta Beytüşşebap’ta bir çığ düşüyor. 32 vatandaşımızın canını altına alıyor. Aynı gün bölgedeki başka çığ felaketlerinde 22 kişi daha ölüyor.
4. Ertesi gün, Şubat’ın 8’inde yine Beytüşşebap’ta yine çığ ve bu kez 16 ölüm.
5. Cüce Şubat dev felaketlerle devam ediyor. 25 Şubat’ta bu kez Van’ın Gevaş ilçesinde çığ var. 14 yurttaşımızın canını alıyor.
6. Oh be Şubat bitti derken Mart beteriyle geliyor. 3 Mart günü Zonguldak Kozlu’daki taş kömürü ocağında grizu patlıyor. 263 madencimizin bir bölümü yanarak an veriyor, bir bölümü göçük altında kalarak ölümü bekliyor. Bu faciada hayatlarını kaybeden madencilerimizin cenazelerinin sonuncusu ancak 5 yıl sonra toprağın altından çıkarılabiliyor.
7. Ve 1992 yılı son darbeyi 13 Mart’ta Erzincan’da vuruyor. Akşam saat 19.18’de Erzincan 6.6 büyüklüğünde bir depremle sarsılıyor. 653 can alıyor.
O günlerde “muhalif mahfillerde” konuşulan ise şu: “Demirel uğursuzluk getirdi.” Öyle uğura uğursuzluğa pek inanmam. Ama bazı yıllar gerçekten kötü gelir. İnşallah 2020, 1992 gibi olmaz. Bu kadarda kalır.
Habertürk
