Esad iki arada bir derede.

Kendi içindeki "Kürt sorununu" çözebilecek siyasi bir gelenek ve yaklaşıma sahip olmadığı gibi, "yabancı güçler" faktörü de buna izin vermiyor.

Esad'ın Suriye'yi toparlayacak gücü ne kendi başına ne de "geleneksel müttefiklerinin" yardımıyla bir daha asla olmayacak.

Rusya, Şam'ın Kürtlerle arasını bulmak için Ankara'nın Şam ile arasını bulmak için uğraştığı kadar olmasa da bayağı uğraştı.

Esad, Moskova'nın bu konudaki hiçbir teklifine yanaşmadı.

Neden yanaşmadığına dair mantıklı bir açıklama getiremedi.

Başka şartlarda verebileceği en mantıklı cevap, "Ya ileride ülkem bölünürse" olurdu.

Şimdi onu da diyemiyor çünkü ülkesi zaten bölünmüş.

Bu şartlarda nasıl olacağını ve nereden geleceğini tam kestiremediği bir mucize bekliyor.

Türkiye ekseninde gerçekleşme ihtimali "en yüksek mucize" ise içinde başka ve belki daha büyük sorunlar barındırıyor.

Esad böyle düşünüyor; iki arada bir derede sıkışmış kalmış.

Moskova ise, "Ben bu konuda elimden geleni yaptım, sen istemedin" modunda.

İsrail'in muhtemel hamleleri için ise Rusya'nın pozisyonu belli:

Şam hükümetine yardım programı işliyor, ötesi kendi ulusal çıkarlarımızı riske atar.

Türkiye bu durumun farkında.

Gidip gelmeler bununla bağlantılı.

Ankara, bu tabloyu bir taraftan fırsat olarak görüyor ama diğer taraftan şimdilik ABD'nin alabileceği tavrı tam olarak kestiremiyor.

Kimse kestiremiyor.

Ama Kürtlerin iç çelişkilerinden bir fayda sağlanamayacağı görüşü ağır bastıkça risk alabilme endeksi de yükseliyor.

Bu durum aslında Türkiye ve Suriye'yi hiç olmadığı kadar yaklaştırıyor.

Çünkü tarafların bu zamana kadar ayrı ayrı yapmak istedikleri ve yaptıkları hamleler, istedikleri sonuçları tam olarak vermedi.

Kısacası, Suriye denklemindeki aktörler "Ya Herro ya Merro" noktasına hızla yaklaşıyorlar.

*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.