Venezuela dosyamın final bölümünde, son günlerdeki gelişmelerin de etkisiyle şunu soruyorum:

Bir Amerikan müdahalesi olursa Venezuela halkı ne yapar?

Bu sorunun cevabı tek bir cümlede değil, üç ayrı Venezuela'da gizli.

Birinci Venezuela, hâlâ "devrim" olgusuna inanan, Chavista¹ taban.

Bunlar 25 yıldır "kahrolsun emperyalizm" diye büyütülmüş insanlar.

Petare, Catia, 23 de Enero gibi gecekondu mahallelerinde oturan, devletin dağıttığı CLAP kutularıyla ay sonunu getiren, televizyonda Maduro'nun "vatan savunması" nutuklarını dinlerken gözü yaşaran, safkan devrimci kesim.

Bunlar 2002 darbesini sokaklarda durduranların çocukları ve torunları.

Silahlı Kolektifler (colectivos) ve Bolivarcı Milisler (resmi rakam 4 milyon, gerçekte belki 1,5-2 milyon civarında) bu tabandan çıkıyor.

ABD botları Caracas'a bassın, bu insanlar dağlara çıkar, şehir gerillası yapar.

Irak'ta, Afganistan'da gördük: İşgalciye karşı "ulusal onur" refleksi, ideolojiden bile güçlü olur.

Bu Venezuela "ya zafer ya ölüm" diyecek. Hiç kuşkusuz, "Tarihi direnenler yazar" Latin Amerika'da halen güçlü bir devrimci motto, etkili bir slogan.

İkinci Venezuela, 2014'ten beri açlık ve ilaçsızlıkla tanışan, 7-8 milyon insanın göç ettiği, kalanların da "artık yeter" dediği çoğunluk.

Bunlar 2019'da Guaidó'ya umut bağlamış, sonra hayal kırıklığına uğramış, bugün Edmundo González'i "meşru başkan" kabul eden ama sokakta yürümekten korkan insanlar.

Bu kesim ABD müdahalesine "kurtuluş" gözüyle bakıyor.

"Gelsinler, bir an önce bitirsinler" diyorlar.

Ama aynı insanlar 2003'teki Irak'ı da hatırlıyor: Saddam gitti, ülke 20 yıl yanmadı mı?

Bu Venezuela "yeni başlangıç" istiyor ama Libya sendromu yaşıyor; "ya sonra ne olacak?" sorusu boğazında düğümleniyor.

Üçüncü Venezuela ise "bana dokunmayan yılan bin yaşasın"cılar.

Orta sınıfın kalanı, dolarla geçinenler, kripto işine girmiş gençler, Caracas'ın doğusundaki özel güvenlikli sitelerde oturan tuzu kurular.

Bunlar ne Maduro'yu savunur ne muhalefeti coşkuyla destekler.

Tek dertleri "kaos olmasın, işim yürüsün".

Müdahale olursa bunlar evine kapanır, Instagram'da "pray for Venezuela" story atar, sonra hayatına devam eder.

Peki, bu 3 Venezuela karşılaştığında ne olur?

En gerçekçi senaryo:

İlk 48-72 saat Caracas'ta, Maracaibo'da, Valencia'da kitlesel sevinç gösterileri. İnsanlar tankların üstüne çıkar, selfie çeker.

Ama sonra elektrik kesilir, marketler yağmalanır, kolektifler dağa çıkar, ordu içindeki Chavista subaylar direnmeye başlar.

ABD 20-30 bin askerle "hızlı işgal" planlasa bile, 2-3 ay içinde Vietnamvari bir gerilla savaşına dönüşebilir.

Çünkü Venezuela'da dağ var, orman var, silah var, komşu Kolombiya'dan gelebilecek FARC artıkları var, İran'dan drone var, Rusya'dan paralı asker gelebilir.

Tren de Aragua gibi suç örgütleri de fırsattan istifade eder, ülke kaosa gidebilir.

Sonuç?

Ne "macera biter" ne "yeni başlangıç" olur.

Devrim kesintiye uğrada bile; ortada kalan, 25 yıllık yorgunluk, sonrasında işgalcilere karşı korku ve nefret.

Müdahale olursa Venezuela muhalefeti ilk anda "kurtulduk" diyecek, 6 ay sonra "keşke gelmeselerdi" diyecek, 5 yıl sonra da "keşke gitmeselerdi" diyebilir.

Çünkü tarih bize şunu öğretti: Bir ülkeye dışarıdan "demokrasi" diye girilmez, ancak içerdeki bir konsensüs ile çıkılır.

Velhasıl kelam, Venezuela'nın kaderi ne Washington'da ne Moskova'da, Caracas'ın Petare mahallesindeki 18 yaşındaki çocuğun elinde.

O çocuk tankın üstüne mi çıkacak, dağa mı çıkacak, yoksa evine mi kapanacak?

İşte bütün mesele bu.

^{1. Chavez'ci, Chavez'in ideolojik mirasçısı. Yani "devrimci sosyalist ve anti-emperyalist" Dolayısıyla bugün "Maduro'ya sadık" olan kesim.}

*Bu içerik serbest gazeteci veya konuk yazarlar tarafından hazırlanmıştır. Bu içerikte yer alan görüş ve ifadeler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.