Antik dünyanın bekaret, zina ve sözde çifte standarda karşı tutumu, modern dünyanın anlaması kolay değildir.
Muhtemelen cinsiyetlerin artan eşitsizliğine de çanak tutmuş oldu, ancak daha pragmatik kaygılar çok daha eskiden başladı.
Aile en önemli kurumdur çünkü hastalıkta ve yaşlılıkta size bakan ailedir.
Yaşamak için bir yer, tarım için arazi veya bir işe başlamak için kaynaklar sağlayarak size hayata ekonomik anlamda başlamanızı sağlayan ailedir.
Eğitim o zamanki kadar fark yarattı, bu çok önemliydi çünkü aile desteği olmadan okullaşma neredeyse imkansızdı.
Büyük bir aile daha iyiydi çünkü her bireyin hayatındaki iniş ve çıkışlara bile yardım edecek daha fazla insan vardı.
Sistem, ancak yukarıda olan insanlar, aşağıda olan insanlara karşı yükümlülüklerini yerine getirdiğinde işe yaradı.
Eskiler bu desteğin ailenin "gerçek" üyelerinden gelme olasılığının daha yüksek olduğuna inanıyorlardı.
Bu nedenle herkes aileye yeni gelen birinin gerçekten ve gerçekten ait olup olmadığını bilme ihtiyacı hissetti.
Anneyi takip etmek yeterince kolaydı ama babadan emin olmak o kadar kolay değildi. Aslında, kesin olmanın tek yolu, kadınlara cinsel erişime ciddi sınırlamalar getirmekti.
Modern mantık, babalık sorununu aşmanın herhangi bir yolunu bulabilir ancak erkek ya da kadın her birey, bir kısmını geleceğe bırakmak için muazzam bir dürtü hissetti.
Bu duygu muhtemelen toplumun kendini yayma ihtiyacından kaynaklanıyordu, ancak yine de herkesin kalbinde derinden hissedilen bir arzuydu.
Bir kadın, geleceğe miras olarak bir çocuğa olan ihtiyacı karşılayıp karşılamadığını bilebilirdi; Bir erkek, geleceğe armağanının gerçekten ondan geldiğine dair benzer bir güvence istedi.
İbranilerin zinaya karşı tutumu yıllar içinde değişti. Antik dünyanın geleneksel zina tanımını evli bir kadın ile kocası olmayan bir erkek arasındaki cinsel ilişki olarak tuttular, ancak sonraki nesiller rakip ahlaki değerleri uzlaştırmaya çalıştıkça buna tepkileri gelişti.
İsrail'in ilk tarihinde, zina, hafifletme şansı olmayan büyük bir suçtu (Tesniye 22: 22 ve Levililer 20: 10): Orta Asur'da ve Babil Kanunlarında bir koca, karısının hayatını kurtarma seçeneğine sahipti (hayatını kurtardığı sürece). sevgilisi de) ancak bu seçim İbrani hukukunda mevcut değildi.
Yazılı hale getirildikten kısa bir süre sonra, zina için ölüm cezası ortadan kalkmış ve yerine zorunlu boşanma getirilmiş gibi görünüyor.
Evlilik, kocanın rızası olsun ya da olmasın feshedildi ve kadının sevgilisiyle evlenmesi yasaklandı: ölüm cezasından kaçmış olabilir, ancak toplumdaki konumu güvencesizdi ve başkasının bu kadar alenen aşağılanmış biriyle evlenmek istemesi pek olası değildi.
Zina zorunluluk olduğu için çok özel, gizli bir faaliyet olduğundan, şüphe ve suçlama ile başa çıkmanın bir yoluna ihtiyaç vardı. Kocası veya başka bir erkek tarafından suçlanan bir kadının, masumiyetini tesis etmek için çile çekmesi gerekiyordu. Bir rahip tapınağın tabanındaki tozu biraz suyla karıştırır, karnının çıkmasına, kalçalarının sarkmasına neden olacak bir lanet söyler ve sadakatsiz olsaydı onu kısırlaştırır ve içirirdi.
Çoğu eski çile, masum olanlardan çok daha fazla suçlu karar verecek şekilde tasarlandı;
Bu çile, modern zihnin biraz tozlu suyun kısırlık üretmesinin hiçbir yolunu görememesi için bir istisna gibi görünüyor.
Bazıları sürecin o kadar korkutucu bir deneyim olduğunu öne sürmüşlerdir ki, suçlu bir kadın bundan geçmek yerine itiraf ederdi.
Diğerleri, zinanın öyle ya da böyle kanıtlanması zor bir mesele olduğundan, konunun basitçe bir kenara itilip unutulabilmesi durumunda sosyal düzeni daha az bozduğunu iddia etmişlerdir.
M.Ö. birinci yüzyılın sonuna gelindiğinde, birçoğu zina tanımının neden eşleri olduğu kadar yoldan çıkmış kocaları da içermemesi gerektiğini merak etmeye başlamıştı.
Çifte standarda yapılan bir saldırıda hahamlar çileyi yönetmeyi reddettiler; zina her zamanki kadar günahkardı, ancak yasal veya dini olmaktan çok sosyal bir suç haline gelmişti.
*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.
© The Independentturkish
